Fethullah Gülen en de “ Gülen scholen”
Prof. Thomas Michel, SJ • J 8 februari 2003 (samenvatting)

… In plaats van de werken van Fethullah Gülen te bestuderen op gebied van onderwijs en pedagogiek en op die manier inzicht proberen te krijgen in wat men een deductieve
aanpak zou kunnen noemen, hoe hij deze principes in de praktijk heeft gebracht, heb ik kennis gemaakt met de onderwijsinstellingen in de praktijk. Deze instellingen werden in uitvoering gebracht door de deelnemers van de beweging, welke geleid wordt door de heer Gülen. Dit heeft er weer toe geleid dat ik zijn werken ben gaan bestuderen om te ontdekken welke gedachten er liggen achter de enorme educatieve onderneming, wat uit de visie voor een onderwijsinstelling is voortgevloeid van Fethullah Gülen en zijn collega’s.

In het begin, is het noodzakelijk nauwkeurige informatie op te doen van de relatie van de heer Gülen en de scholen die ook wel “Gülen scholen, “of” scholen van de Gülen beweging genoemd worden.” De heer Gülen beschrijft zichzelf vooral als een onderwijzer en wordt vaak “khoja efendi” genoemd door de leden van de beweging. Een titel die aan religieuze
leiders gegeven wordt in Turkije. Hij maakt echter een zorgvuldige onderscheid tussen onderwijs en leren:“ De meeste mensen kunnen leraar worden, maar het aantal onderwijzers zijn zeer beperkt.”

Hij heeft ook geprobeerd duidelijk te maken dat hij niet in het bezit is van eigen scholen.” Ik ben moe van het vertelen dat ik geen eigen scholen heb”, verklaart hij met iets van ergernis.
…De scholen zijn opgericht met individuele contracten tussen het onderwijs instituut en de betreffende landen waar zij gelokaliseerd zijn. Elke school is een onafhankelijk instituut maar  de meeste scholen zijn afhankelijk van de geboden diensten van Turkse bedrijven op gebied van mens en materiaal.

Door de zelfstandige uitvoering en toch de link te houden op gebied van de coördinatie
kunnen de scholen een losse federatie van instituten genoemd worden, met een gedeelde gemeenschappelijke pedagogische visie. Met een vergelijkbaar curriculum en middelen in mens en materiaal.
Mijn persoonlijke ervaring met de “Gülen scholen”

Voor mijn eerste ontmoeting met een van de deze scholen gaan we terug naar 1995 in Zamboanga, op de zuidelijke Filippijnse eiland van Mindanao. Ik vernam dat er een “Turkse” school was op verscheidene kilometers afstand buiten de stad. Bij het naderen van de school was het eerste wat mijn aandacht trok, het grote bord boven de ingang van het terrein waarop de naam: “De Filippijns-Turkse School van Tolerantie ‘ stond. Dit is een verbazingwekkende bevestiging in Zamboanga. Een stad waar bijna 50% christelijk en 50%
Moslim wonen, gelegen in een regio waar meer dan 20 jaar diverse Moro separatistische bewegingen gevangen zitten in een gewapende strijd tegen de militaire krachten van de
regering van de Filippijnen.

lk werd zeer goed ontvangen door de Turkse directeur en het personeel van de school, waar meer dan 1 000 studenten studeren en wonen.

(Zijkant blz 47)
“Door de verspreiding van de populariteit van de Gülen scholen, is de beweging veel meer geworden dan een geloofsgebaseerde beweging in strijd met lokale kwesties. In plaats daarvan is het een wereldwijde onderwijs beweging geworden die streeft naar het
bouwen van een meer vredevolle wereld door middel van dialoog en samenwerking.”

Michael David Graskemper. Bridge to Inter-religious Cooperation: de Gülen-Jesuït Educational Nexus

(Zijkant blz 48)
“De scholen van de Gülen beweging binden zich niet aan confessionele instructies in plaats daarvan zijn ze op zoek naar het overbrengen en uiteen zetten van ethische, Islamitische waarden zoals eerlijkheid, hard werken, vrijgevigheid en dergelijke.”

Philipp Bruckmayr, Phnom Penh’s Fethullah Gülen School as an Alternative to Prevalent Forms of Education for Cambodja’s Muslim Minority
“Niet alleen in de Turks sprekende regio’s maar ook in Mongolië en Zuid-oost
Azië, zijn de  “Turkse scholen” erin geslaagd om duurzame particuliere scholen op te zetten met kwalitatieve onderwijs aan de diverse etnische en religieuze bevolkingsgroepen.”

Victoria Clement, Turkmenistan;s New Challenges: Can Stability Co-exist with Reform? A study of Gülen Schools in Central Asia, 1997-2007
Zoals ik heb geleerd van de Turkse medewerkers en hun Filippijnse collega’s, die zowel moslims als christenen zijn, was de benaming van hun school als een instelling, toegewijd aan vorming in tolerantie, geen loze grootspraak. In een regio waar ontvoeringen frequent voorkomen, gepaard met de guerrillaoorlogvoering, samenvatting invallen, arrestaties, verdwijningen en moorden door militaire en paramilitaire krachten, de school
is het aanbieden van islamitische en christelijke Filippijnse kinderen, samen met een opleidingsniveau van hoge kwaliteit, een meer positieve manier van leven en in verband
aan elkaar. Mijn jezuïet collega’s en de hoogleraren aan de ‘Ateneo de Zamboanga’ bevestigen dat vanaf het begin de Filippijns-Turkse heeft een diep niveau van samenwerking heeft vastgehouden met de christelijke instellingen van de regio.

Sinds die tijd heb ik de gelegenheid gehad om ook andere scholen van de Gülen beweging te bezoeken en met zowel het onderwijs als het administratief personeel het pedagogisch beleid te bespreken. In Turkije heb ik verschillende instellingen bezocht in de omgeving van Istanbul en in de stad Urfa. In Kirgizië had ik de gelegenheid om de helft van de twaalf  Sebat scholen uitvoerig te onderzoeken, waaronder de nieuwe Ataturk Alatoo Universiteit, allemaal geïnspireerd en opgericht door de Gülen beweging. Ik kan zonder voorbehoud stellen dat ik deze scholen een van de meest dynamische en lonende educatieve ondernemingen vind die ik op de wereld ben tegengekomen.

Deze ontmoetingen hebben geleid tot het achterhalen van de fundamenten van de onderwijs principes en motivaties, waar de scholen zich op baseren, uit de werken van Fethullah Gülen. Ik wilde proberen de eigen technieken van Gülen te achterhalen wat hem geschikt maakt als onderwijzer en in staat stelt anderen te inspireren. Dit zijn de vragen waar ik me in mijn verdere scriptie op zal richten. Ik zal me hoofdzakelijk concentreren op Gülen scholen als belangrijkste expressie van zijn educatieve beleid. Waarbij ik de educatieve aspecten bij andere instellingen in stilte moet overslaan. Hierbij moet men denken aan Samanyolu televisie, Zaman dagblad en andere uitgegeven projecten, studiefonds voor kansarme studenten en de inspanningen van de “Stichting voor Journalisten en Schrijvers’ om dialoog en begrip te bevorderen.

De onderwijs visie van Fethullah Gülen

Gülen’s educatie begint bij wat hij ziet als een fundamentele crisis in de Turkse samenleving. Hij analyseert de factoren die hebben bijgedragen aan deze maatschappelijke crisis. Hij concludeert het gebrek aan coördinatie tussen de verschillende types en systemen van onderwijs en beschouwt de ontwikkeling van het onderwijs in Turkije van de gehele 20e  eeuw als een ongezonde concurrentie met elkaar. exclusieve systemen van onderwijs, die geleid hebben tot afgestudeerden die niet geïnteresseerd zijn in een geïntegreerd perspectief van de toekomst in de bestaande verdeeldheid van de samenleving. Hij zegt: “In een tijd waarin de moderne scholen geconcentreerd zijn op ideologische dogma’s hebben de instellingen met religieuze onderwijs (madrassas) gebroken met het leven, de instellingen van de geestelijke training (takyas) werden ondergedompeld in pure metafysica en de leger heeft zich tot louter kracht beperkt, deze coördinatie werd in de essentie niet mogelijk.”

Hij houdt aan dat moderne seculiere scholen niet in staat zijn vrij van vooroordelen en conventies van de modernistische ideologie te onderwijzen, terwijl de madrassa’s
weinig belangstelling tonen of mogelijkheid hebben om de uitdagingen aan te gaan
van technologie en wetenschap De madrassa’s missen de flexibiliteit, visie en het vermogen om te breken met het verleden, veranderingen vast te stellen en het soort educatie te bieden dat nodig is vandaag de dag. De soefi-georiënteerde takyas, die
traditioneel de ontwikkeling van spirituele waarden bevorderen hebben hun dynamiek verloren en zoals Gülen het verwoord:” zich troosten met de deugden en wonderen van de heiligen die geleefd hebben in de vorige eeuwen.” Het onderwijssysteem aangeboden door het leger was in vroegere tijden de vertegenwoordiger van de religieuze energie en activiteit en een symbool van nationale identiteit, heeft zich nu verlaagd naar vertoning van houdingen van zelfbewustzijn en zelfbehoud.

Zijkant blz 50
“ De Gillen scholen biedt een alternatief voor zowel de islamitische particuliere school als voorde algemene privéscholen In tegenstelling tot het laatstgenoemde, geeft het meer aandacht aan morele waarden en In tegenstelling tot het eerst genoemde  staat het open voor alle leerlingen, ongeacht religie of overtuiging. Het biedt een dienst aan de samenleving in de overdracht van kennis aan de mensheid en in het kweken van morele waarden zoals verantwoordelijkheid, verdraagzaamheid, respect, betrouwbaarheid en compassie.”

Yasien Mohammed, The Education Theory of Fethullah Gülen and its Practise in South Africa

De uitdaging van vandaag is het vinden van een manier waarop deze traditionele
pedagogische systemen kunnen samengaan zonder elkaar als rivalen of vijanden te zien, zodat ze kunnen leren van de ander. Door de integratie van inzichten en sterke punten te vinden in de verschillende onderwijssectoren, moeten opvoeders ervoor zorgen dat er een “huwelijk tussen verstand en hart ” plaatsvindt, als ze individuen willen vormen met “gedachten, daden en inspiratie.”  Een integratie van de innerlijke  wijsheid die is die cumulatief is opgebouwd uit de erfgoed door de eeuwen heen en de wetenschappelijke middelen die essentieel zijn voor de voortdurende vooruitgang van de natie zou de student in staat stellen zich verder te bewegen dan de maatschappelijke druk van hun omgeving. Het zou hen zowel interne stabiliteit als richtlijnen voor hun daden bieden. Hij zegt: ” Zolang wij hen niet helpen door middel van onderwijs zal de jeugd gevangenen zijn door hun omgeving. Ze zullen zich doelloos voortbewegen, intens bewogen door hun passies, maar ook ver van kennis en verstand. Ze kunnen pas echt moedige jonge vertegenwoordigers zijn van nationale gedachten en gevoelens, op voorwaarde dat hun opleiding hen integreert
met hun verleden en hen intelligent op de toekomst voorbereidt.

”Ondanks de noodzaak van modernisering,” gaat hij verder, “is het risico niettemin een radicale breuk met het verleden.” Afgesneden van traditionele waarden zijn jongeren in gevaar opgeleid te worden zonder enige waarden, behalve die van  materiële succes. Immateriële waarden zoals, ideeën in geestelijke diepgang, hederheid in gedachten, diepte van gevoelens, culturele waardering of interesse in spiritualiteit, kunnen in de meer moderne onderwijs instellingen genegeerd worden. Omdat zij grotendeels gericht zijn op massa-productie van functionarissen van de
globaliserende arbeidssysteem.

Deze studenten kunnen voldoende voorbereid zijn om banen te vinden maar ze zullen niet over de noodzakelijke interne informatie bezitten om menselijke vrijheid te bereiken. Leiders op zowel economische als politieke gebieden hebben vaak de voorkeur van een job georiënteerde, “waardevrij” onderwijs omdat het mensen met macht eerder de controle biedt over de ‘getrainde, maar niet opgeleide ” werknemers…

(Blz 51)
Het pad naar sociale rechtvaardigheid is geplaveid met adequate, universele onderwijs. Dit alleen zal mensen het benodigde begrip en tolerantie geven om de rechten van de ander te respecteren.

In de visie van Gülen is het dus niet alleen het vervaardigen van rechtvaardigheid wat het gebrek aan een alles omvattend educatie systeem in de weg staat, maar ook de herkenning van mensen rechten de houding van acceptatie en tolerantie naar elkar toe. Als mensen goed genoeg zijn onderwezen om voor zichzelf na te denken en de positieve waarde van sociale rechtvaardigheid, mensen rechten en tolerantie uitdragen, zullen ze in staat zijn veranderingen te implementeren voor deze heilzame doelen.

De crisis in de moderne samenlevingen komen voort uit decennia lange scholing in  “generaties zonder idealen.”  “Het zijn de menselijke idealen, doelen en visie die de bron zijn van beweging, handelingen en creativiteit in de samenleving zijn. Mensen met een beperkt onderwijs voor de werving van arbeids vaardigheden zijn niet langer meer in staat dynamiek te produceren die nodig is om te inspireren en maatschappelijke verandering teweeg te brengen. Het resultaat is sociale atrofie, decadentie en narcisme. Hij zegt: “Wanneer er gebrek is [ voor mensen] aan idealen of doelen,  zijn ze gereduceerd tot lege omhulsels van lijken, zonder tekenen van een
onderscheidend menselijk leven… Net als wanneer een inactief orgaan atrofisch wordt en een gereedschap roestig wordt wanneer het niet gebruikt wordt, zo doelloos zullen
generaties zijn omdat ze geen idealen en doelstellingen hebben. ”

(Zijkant blz 51)
Studenten krijgen verhalen uit het verleden als fundament aangereikt om een begrip van de moderne wereld te vormen en hun individuele rollen om een vreedzame en rechtvaardige wereld te creëren. Studenten aan de Gülen en Jezuïet scholen zijn holistisch onderwezen in zowel de wetenschappen evenals in ethiek en sociale rechtvaardigheid:” Een huwelijk tussen verstand en hart”, zoals Gülen het noemt.

Michael David Graskemper, A Bridge to Inter-religious Co-operation: The Gulen-Jesuit Educational Nexus

De maatschappelijke crisis wordt versterkt door het feit dat, in zijn beleving, de leraren en geleerden  die de samenleving moet leden en bewegen, zelf zijn vast geroest in een restrictief en niet-geïntegreerde aanpak van het onderwijs. In plaats van het verheffen van hun stem uit protest tegen het wegnemen van humane
waarden binnen de onderwijsinstellingen. Of campagne te voeren voor een pedagogie die wetenschappelijke voorbereiding integreert met immateriële waarden in de disciplines van logica, ethiek, cultuur en spiritualiteit, zijn de opvoeders zelf maar al te vaak “Gemakkelijk aangepast aan de nieuwe lage standaard. “Hij vindt het moeilik te begrijpen hoe de intellectuelen de voorkeur zouden hebben aan de geestelijk verarmde en technologisch geobsedeerdheid van de moderne cultuur boven een traditionele, culturele fundament dat is uitgegroeid tot een verfijning
en subtiliteit door de eeuwen heen.

Het spreekt voor zich dat als men hervorming wilt bereiken, de opleiding een taak is voor de leraren die niet genegeerd kan worden. ” Educatie is anders dan opleiden”, merkt Gülen op. De meeste mensen kunnen leraren zijn, maar het aantal onderwijzers is zeer beperkt. ” Zowel leraren als onderwijzers geven Informatie door en
leren de studenten vaardigheden. De onderwijzer is echter iemand die het vermogen heeft  de student te helpen bij het ontstaan van de persoonlijkheid van de student, hij bevordert het denken en reflecteren, bouwt aan het karakter en stelt de student
n staat om zijn innerlijke kwaliteiten te ontplooien van zelfdiscipline, tolerantie en een gevoel voor missie. Hij beschrijft de leraren  die gewoon lesgeven om een salaris te ontvangen als iemand zonder interesse
in de vorming van het karakter van de studenten, zoals “de blinde een andere blinde zou leiden.”

Het gebrek aan coördinatie of integratie tussen concurrerende en educatieve systemen gaf aanleiding tot wat Gülen “een bittere strijd tussen wetenschap en religie,die nooit plaatsgevonden zou mogen hebben.” Deze valse dichotomie, die tijdens de 19e en 20e eeuw ervoor gezorgd heeft dat wetenschappers, politici en religieuze leiders aan beide zijden van het debat hebben plaats genomen, resulteerde in een splitsing van onderwijs filosofieën en methoden. Moderne seculiere onderwijzers zagen religie op zijn best als een nutteloze besteding van tijd en in het slechtste geval een obstakel voor vooruitgang. Het debat heeft onder de religieuze leiders geleid tot een afwijzing voor moderniteit en religie “als een politieke ideologie in plaats van een religie in zijn ware betekenis en functie. “Hij vindt dat
door middel van een educatief proces de religieuze geleerden een goede vorming in de wetenschappen vormen en wetenschappers worden blootgesteld aan religieus en spirituele waarden. En de “lange religie-wetenschap conflict tot een eind kan komen, of in ieder geval haar absurditeit kan worden bevestigd. ”

Om dit teweeg te brengen, stelt hij dat er een nieuwe stijl van onderwijs nodig is. Eén “dat religieuze en wetenschappelijke kennis fuseert, tegelijk met moraal en spiritualiteit, om daadwerkelijk verlichte mensen te produceren. Verlichte mensen met een hart verlicht door religieuze wetenschappen en spiritualiteit en verstand verlicht door positieve wetenschappen.” Mensen gewijd aan het leven met humane kwaliteiten en morele
waarden, die zich ook “bewust zijn van de sociaaleconomische en politieke omstandigheden van hun tijd.”

Zijn voornaamste interesse in het onderwijs is de toekomst. Hij wilt hervormers, dat wil zeggen degenen die verrijkt zijn met een waarde-systeem die rekening houdt met zowel de
de fysieke als immateriële aspecten van de mensheid. Die kan de nodige veranderingen kan bedenken en dit daadwerkelijk in de samenleving kan overbrengen. Goed afgerond onderwijs moet dus een persoonlijke transformatie in de student teweeg gebracht hebben. Studenten moeten worden begeleid en gestimuleerd om van het restrictieve, particularistische manieren van denken naar opvattingen te gaan van innerlijke zelfbeheersing en zelfdiscipline die hen in staat zal stellen een blijvende bijdrage aan de samenleving te brengen. Hij zegt: “Degenen die de wereld willen hervormen, moeten eerst zichzelf hervormen. Om anderen naar het pad voor een reis naar een betere wereld te leiden, moeten zij eerst zelf hun innerlijke werelden zuiveren van haat, rancune en jaloezie en
hun uiterlijke wereld met allerlei deugden bekleden. Degenen die ver verwijderd zijn van zelfbeheersing en zelfdiscipline hebben gefaald hun gevoelens te verfijnen. Zij lijken
aantrekkelijke en inzichtelijk op het eerste gezicht maar zullen echter niet in staat zijn om
anderen op een permanente manier te inspireren en zullen de gevoelens, die ze hebben weten op te wekken, spoedig laten verdwijnen.

… Gülen spreekt zijn visie kort en bondig uit: “Een persoon is pas echt mens die leert, onderwijst en anderen inspireert. Het is moeilijk om iemand als volledig mens te beschouwen
die onwetend is en geen behoefte heeft om te leren. Het is ook de vraag of een geleerde persoon die zichzelf niet vernieuwt en hervormt om zo een voorbeeld voor anderen te zijn, als volledig menselijk beschouwd mag worden.” In deze humanistische visie past de studie
van wetenschap, letteren, karakterontwikkeling, en “spiritualiteit”, zoals hierboven is vermeld,
in brede zin. Het is dus niet verrassend dat de studenten van deze scholen consequent hoog hebben gescoord in de plaatsingen voor universiteit testen en kampioenen produceert in de Olympische Spelen  van internationale kenniseconomie in disciplines als wiskunde,
natuurkunde, scheikunde en biologie. Het is echter de zorg voor de menselijke vorming dat deze scholen onderscheidt van duizenden andere particuliere scholen over de hele wereld. Gülen ziet school als een laboratorium waar de studenten niet alleen informatie en vaardigheden verwerven, maar waar ze kunnen beginnen met vragen te stellen over het leven, zoeken naar de betekenis van dingen, beginnen met het denken over de
bijzondere bijdrage die ze zullen leveren in het leven dat ze willen leiden en het leven op deze wereld, met betrekking tot het volgende, te begrijpen

In sommige van zijn werken over onderwijs, spreekt hij zelfs in quasi-religieuze termen over scholen, als een heilige plaats waar heilige activiteiten plaatsvinden. Hij zegt: ” School kan…
licht werpen op belangrijke ideeën en evenementen en haar studenten in staat stellen
hun natuurlijke en menselijke omgeving te begrijpen. Het kan ook de weg snel openen de weg naar de betekenis van dingen en gebeurtenissen dat leidt tot een heelheid van denken en contemplatie.”

De onderwijs visie van Fethullah Gülen

Door Yasien Mohammed,  27 oktober2007 (samenvatting)

Gülen benaadrukt karakter vorming als een integraal onderdeel van zijn educatieve
filosofie. Het concept van de karakter is gebaseerd op een klassieke, humanistische opvatting van de ziel…

Onderwijs: Moraal en Industrie
[ Volgens Gülen] moeten leraren een geïntegreerd perspectief hebben, zodat zij in staat zijn om het hart en het verstand van de leerlingen op een evenwichtige manier kunnen voeden. Het idee is niet om een ​​radicale breuk met het traditionele verleden teweeg te brengen zodat dit hen zal leiden tot moderniteit zonder moraal. Het is niet genoeg om materieel succes op de wereldwijde economie te boeken, maar ook op immateriële waarden zoals helderheid in denken en een moreel karakter. De school zou geen mensen moeten produceren die hebzuchtig zijn, maar mensen die gul zijn. Er is niets mis met een salaris, maar de  belangrijkste drijfveer moet dienst aan de mensheid zijn.

In de westerse landen, zoals de Verenigde Staten, ligt de focus van het curriculum op het voorbereiden van de studenten op een carrière die hen geld zal bieden, maar niet om  religieus of moreel te zijn. Het vergaren van rijkdom voor eigen belang is verkeerd.

Kennis moet niet worden geleid door utilitaire doelstellingen, maar moet het karakter voeden. School moet geen plek zijn waar morele waarden worden gegeven in een bepaalde
periode in de week; ze moeten deel uitmaken van de school ethos en de docenten moeten dit aan hun leerlingen overbrengen.

Gülen beweert door al zijn werken heen dat kennis moeten worden gecombineerd met liefde.
Kennis is het land van de wetenschappen en biedt studenten met intellectuele capaciteiten om anderen te laten profiteren. Het zal echter alleen de mensheid ten goede komen als het wordt gecombineerd met liefde, wat het meest essentiële element is van een “persoon”.
Met liefde bedoelt hij zelfopofferende liefde die het initiatief tot handelen zijn in absolute
gehoorzaamheid aan God, en uit zorg voor anderen, in plaats van voor utilitaire verdiensten. Deze liefde brengt zelfverloochening met zich mee en de overtuiging het leven op aarde te transformeren. Dergelijke liefde is het fundament van de pedagogie. Hieruit volgt dat niet alle leraren onderwijzers zijn. Gülen beweert:” Onderwijs is anders dan lesgeven. De meeste
mensen kunnen lesgeven, maar het aantal dat kan onderwijzen is zeer beperkt”. Lesgeven is alleen informatie overbrengen, maar het onderwijzen houdt het geven van kennis en morele begeleiding in. Ware leraren zijn bezig met wat goed is en gezond. Lesgeven is een “heilige”-activiteit die positieve veranderingen teweeg brengt. Docenten dragen kennis met wijsheid over en morele begeleiding in het persoonlijk voorbeeld. Het doel is om een “gouden generatie” voort te brengen dat spiritualiteit en kennis integreert evenals het hart met het verstand…

De nadruk moet liggen op temsil (voorbeeld) en niet op tebligh (prediking). Prediking vervreemdt, het trekt de mensen niet aan. Vertegenwoordiging, niet de  presentatie, is het dat mensen aantrekt. Docenten zouden de universele waarden moeten belichamen, zij zouden hun leerlingen goed moeten kennen en hun hoofd en hart moeten kunnen aanspreken.

Een Kirgizische student zei dat hij deze school verkiest omdat het zijn moraal en een
een positieve houding ten opzichte van religie ontwikkelt. Turkse leraren willen in Turkmenistan dienen of in andere staten in Centraal-Azië. Ze kunnen zich gemakkelijk aanpassen en zich snel identificeren met de gemeenschappelijke taal en cultuur van de leerlingen

(Blz 57)
Ouders steunen de school door de hoge academische standaard waar het aan voldoet en de toewijding van de leraren die een gemeenschappelijke cultuur deelt met hen.

Leraren zouden hun hart en verstand moeten verfijnen zodat zij hun studenten kunnen helpen bij het verwerven van een inzichtelijke visie van de realiteit van dingen. Kennis zou een student moeten leiden naar de waardering van de schepping, waardoor de waardering naar God ontstaat.

Deze scholen zijn zijn opgericht naar het model van de Anatolische Lyceums met hoogstaande technische middelen en laboratoria. Het curriculum wordt voorbereid door het ministerie van onderwijs van de respectieve landen. Religieuze onderwerpen worden nie onderwezen.

De activiteiten vinden plaats binnen de geldende wetten en educatieve filosofie van elk land.
De studenten in Oezbekistan leren bijvoorbeeld, na Engels en Turks in de voorbereidende klassen, wetenschap in het Engels van de Turkse leraren en maatschappelijke onderwerpen van Oezbekistan van de Oezbeekse leraren. Het geven van religieuze kennis of
religieus onderwijs is niet het doel.

Het werk van een leraar is volgens Gülen heilig, Hij is gezegend, ook al zijn het seculiere onderwerpen. De wereld is heilig, zelfs een school waar de zogenaamde seculiere onderwerpen worden onderwezen. De leerkracht voert een van de hoogste functies uit
in de islam, Hizmet, wat zowel religieuze als humanitaire diensten impliceert. Deze dienst voor anderen ook gunstig voor het leven na de dood …

Leraren laten zich inspireren door Gülen’s pedagogiek, maar er is geen organisatorisch verband. Alle scholen worden autonoom beheerd. Uiteraard is er een zekere mate van overleg met de Turkse onderwijzers op nationaal niveau, maar dit is bedoeld om de administratieve efficiency en academische excellentie te verbeteren…

Werk is een religieuze taak of dienst (Hizmet) omdat men familie op die manier onderhoud. Of men schenkt liefdadigheid aan de gemeenschap. Dat wordt Hizmet genoemd aan de mensheid en aan God, door de arbeid waar men geschikt voor is. De school werkt met deze werk-ethiek op twee manieren. De ondernemingen helpen de school van buiten af en de leerkrachten van binnenuit. De toegewijde leraren zien hun beroep als een plicht aan God.

Leraren die kennis doorgeven, zelfs aan niet-moslims, dienen de islam omdat zij de mensheid profijt bieden. Leerlingen kunnen leren van de Turkse leraren hoe zij kennis moeten bieden op een correcte en gunstige manier. Ouders hebben vertrouwen in de
leerkrachten omdat zij als vrome moslims hun kinderen geen kennis bieden dat in in strijd is met de islam. Ouders zijn blij met de school omdat ze een goede reputatie hebben op zowel  technische vaardigheden als morele kwaliteiten. De ouders waarderen docenten die noch roken noch drinken en bereid zijn offers te maken omwille van anderen.

(Zijkant blz 58)

De beweging van Fethullah Gülen is een paradigma van deze nieuwe benaderingen, hij zou kunnen worden beschouwd als een verziende visionair, gezien de behoefte waar hij op heeft ingespeeld van de Turkse mensen, seculier of islamitisch, om zich aan te passen aan de huidige tijden. Met het sterke potentieel om door globalisering zijn visie van islam wijd te verspreiden.”
Marie-Elisabeth Maigre, The Influence of the Gülen Movementin the Emergence of a Turkish Cultural Third Way

Fethullah Gülen: Een Visie van Transcendente onderwijs

Door prof. Charles Nelson • 12 November 2005 (samenvatting)
… Wanneer we het onderwijs uit de Verendigde Staten vergelijken met het onderwijs visie van Fethullah Gülen, zien we parallellen. [Net als zijn Amerikaanse tegenhangers] ziet Gülen een falen in de instelling van het onderwijs als gevolg van het gebrek aan menselijke waarden en ethiek en daarvoor in de plaats die van het materiaal succes wat generaties “zonder enig ideaal” produceert. Wetenschappers hebben geleerd om nieuwe manieren te bedenken om de natuur en andere menselijke wezens te domineren en niet in het nemen van verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun werk. Werk waarmee ze belangrijke wereldwijde problemen creëren, zoals milieuvervuiling. Op lokale schaal, lijken corruptie en hebzucht te zijn wijdverbreid. Alleen wanneer “de materiële en spirituele gebieden zijn verzoend “in de opvoeding van de jonge generaties zal de harmonie en begrip weer heersen.
Ilon door absolute

(Blz 59)
Deze overeenstemming vereist liefde en kennis, stelt Gülen in zijn werken.
Kennis is het land van de wetenschappen en biedt studenten de intellectuele mogelijkheden om anderen te laten profiteren. Alleen wetenschappen is echter onvoldoende om mensen te leiden naar het bieden van voordelen aan anderen. Daar is liefde voor nodig.

“Liefde is het essentiële element van een persoon”, volgens Gülen. Met liefde bedoelt Gülen zelfopofferende liefde dat handelingen initieert voor absolute gehoorzaamheid aan God. En eerder uit zorg voor anderen dan uit zorg voor individuele beloning of utilitaire berekeningen voor eigen geluk….Deze liefde brengt zelfopoffering met zich mee, zelfontkenning en de persoonlijke overtuiging het leven op aarde te hervormen. Dergelijke liefde is het fundament van de pedagogiek.

Dit heeft als gevolg dat niet alle leraren onderwijzers zijn. Zoals Russell en Huebner ook te kennen geven, stelt Fethullah Gülen “ Onderwijs is anders dan lesgeven. De meeste mensen kunnen lesgeven, maar het aantal onderwijzers zijn zeer beperkt”. Lesgeven is met ander woorden het overbrengen van kennis. Onderwijs bestaat uit het geven van kennis, maar biedt ook opofferende liefde en morele begeleiding:

Ware leraren zaaien het zuivere zaad en het te behouden. Ze houden zich bezig met wat goed is en helend en begeleiden de kinderen door het leven in de gebeurtenissen die ze kunnen tegenkomen.

Onderwijzen is dus een “heilige” activiteit, en het helpen van studenten om de capaciteit te ontwikkelen om positieve veranderingen teweeg te brengen is een “eerste plicht ” van een leraar. Docenten zijn verantwoordelijk voor het verstrekken van kennis met wijsheid om het te gebruiken. En voor het geven van morele begeleiding, niet door waarden te prediken maar door de belichaming te zijn van spiritualiteit en liefde.

Het doel van Gülen’s onderwijs visie is het opgroeien van een “Gouden Generatie.” Een generatie van ideale universele individuen, mensen die van de waarheid houden, mensen
die spiritualiteit en kennis hebben geïntegreerd, die werken om de samenleving te laten profiteren. Zo iemand is “zulcenaheyn”, “Iemand die beschikt over twee vleugels .” Iemand die een “ huwelijk van geest en hart” heeft gesloten, een samenvoeging van universele ethische waarden met de wetenschap en de moderne kennis die “echt verlichte mensen” produceert. Mensen die gedreven zijn door liefde en handelen om anderen te dienen.