Vrede, geweld en terreur

Tekst over Vrede, geweld en terreur..

Vrede geweld en terreur
‘Een echte moslim kan geen terrorist zijn’

23 Maart 2004

Uit het interview van Nuriye Akman, in Zaman Daily

Een deel van het al-Qaeda netwerk schijnt zich te bevinden in Turkije. U hebt de religieuze kanten van de zaak al belicht. Heeft het ook een andere kant?

Één van de mensen die ik het meest haat in de wereld is (Osama) Bin Laden, omdat hij het goede imago van de Islam heeft bezoedeld. Zelfs als we alles in het werk zouden stellen om deze schade ongedaan te maken, dan zou dit jaren kosten.

We vertellen erover op verschillende podia. We schrijven erover in boeken. We zeggen: “Dit is geen Islam.” Bin Laden heeft de islam verward met zijn gevoelens en verlangens. Hij is een monster, net zoals de mensen om hem heen. Een ieder die op hem lijkt, is niets meer dan een monster.

We keuren deze manier van denken af. Ik heb al eerder gezegd dat ik een Islamitische wereld niet accepteer. Er zijn slechts landen waarin Moslims wonen, landen waar Moslims hun problemen oplossen.

De vraag is of ze anders denken wanneer ze hun leiders kiezen, of hervormingen zullen doorvoeren. In het belang voor de ontwikkeling van de volgende generaties, moeten de Moslims hun problemen oplossen. Niet alleen wat betreft het terrorisme, wat zeker niet wordt goedgekeurd door God, maar ook wat betreft drugs en sigaretten, welke door God eveneens verboden worden. Verdeeldheid zou ook een punt op deze lijst moeten zijn.

Problemen en het niet over armoede heenkomen worden ook afgekeurd. Je laten leiden door anderen die op je neerkijken, genoegen nemen met deze leider, je altijd laten beledigen door anderen.

Zoals As [Mehmet] Akif [Ersoy] zei: “Slavernij, allerlei problemen, verslaving, het accepteren van dingen uit gewoonte of uit minachting zijn aan de orde van de dag. Het zijn stuk voor stuk vervloekingen van God die voornamelijk op ons volk rusten. Het overwinnen van deze vervloekingen vereist mijns inziens het vermogen te leven als een rechtvaardig man, ofwel het leven als een man van Allah.”

Deze voorstanders van terreur zijn voor onze ogen opgegroeid in Moslimfamilies. Wij dachten dat het Moslims waren. Welk proces ligt ten grondslag aan het worden van een terrorist? Zijn wij niet allemaal schuldig?

Onze schuld is de schuld van een heel volk. Het is de schuld van het onderwijs. Een echte Moslim, die de Islam tot in de details begrijpt, kan met geen mogelijkheid een terrorist zijn. Het is moeilijk voor een man om een Moslim te blijven wanneer hij wordt geconfronteerd met terreur. Religie keurt het doden van iemand om een bepaald doel te bereiken op geen enkele manier goed.

Maar inderdaad, wat hebben wij eigenlijk gedaan om hen goed op te voeden? Hebben wij er wellicht voor gezorgd dat ze met handen en voeten gebonden waren? Met welke verantwoordelijkheid hebben wij ze grootgebracht dat we nu hopen dat ze zich niet inlaten met terreur?

Indien het kader van de Islamitische normen en waarden, de angst voor God, de belofte van het hiernamaals, of alleen al het feit dat ze de regels van de religie overtreden, niet genoeg zijn om iemand te weerhouden om zich in te laten met terreur, dan hebben wij de vereiste karaktereigenschappen niet voldoende duidelijk gemaakt. Zelfs nu zijn er methoden om hiermee om te gaan. We proberen ze ervan te weerhouden om hun leven te wijden aan terrorisme.

Wij vinden dat het niet zo zou moeten zijn; het zou geen cultuur- en moraliteitsles moeten zijn. De neiging tot een leven vol terreur zou door het onderwijs weggevaagd moeten worden. Wij vinden dat alles waaraan je in het leven aan moet voldoen, op school geleerd moet worden. Informatie over de gezondheid moet ook op school worden geleerd, door artsen, wat mij betreft. Alles over het leven thuis en buitenshuis wordt op school beter opgenomen.

Een ieder zou moeten worden aangeleerd hoe het beste om te gaan met zijn/haar toekomstige echtgenoot, en hoe hij/zij zijn/haar kind het beste op kan voeden. Maar hierbij houdt het niet op. Zowel Turkije als andere landen waarvan het een groot deel van de bevolking Moslim is, hebben op grote schaal te maken met drugsgebruik, gokken en corruptie. In Turkije is er bijna niemand die niet bij één of ander schandaal betrokken is. Er zijn doelen die intussen bereikt zijn. Er zijn echter veel doelen die nog steeds niet kunnen worden bereikt. Het is onmogelijk om wie dan ook ter verantwoording te roepen. Het is onmogelijk om de mensen die de leiding hebben verantwoording af te laten leggen. Zij worden beschermd, en daarom met rust gelaten.

De betreffende mensen zijn tussen ons allemaal opgegroeid. Het zijn stuk voor stuk onze kinderen. Waarom zijn sommigen grootgebracht tot keiharde jongens? Waarom zijn sommigen grootgebracht tot rotzakken? Waarom kwamen sommigen in opstand tegen de waarden van de mens? Waarom kwamen ze naar hun eigen volk en bliezen ze zichzelf op als een bom?

Ze zijn allemaal onder onze ogen opgegroeid. Er is iets mis gegaan in het onderwijs dat ze genoten. Het systeem voldoet niet; het opvoeden van mensen was niet de eerste prioriteit. Er zijn in de tussentijd generaties verloren gegaan, verspild.

De ontevreden jeugd was wars van iedere vorm van spiritualiteit. Ze werden betaald, veranderd in robots, gedrogeerd. Hierover wordt tegenwoordig gepraat. Het staat in de tijdschriften. Er werd hen niet geleerd om hun verstand te gebruiken. Ze werden gebruikt als moordenaars onder het mom van bepaalde idealen of doelen. Bepaalde mensen wilden doelen bereiken door hen te gebruiken.

Één van onze vrienden ging naar Israel. Hij woonde een tijdje in Palestina. Hij vertelde me iets interessants. Hij is slim genoeg om daar zijn doctoraal te halen. “Ik woonde vijf of zes maanden in Israel. Ze vroegen me of ik deel wilde uitmaken van het bestuurscomité,” zei hij.

Wie vroeg hem dat?

“De Israëliërs vroegen het me,” zei hij. “Het gedrag van een Palestijn weerhield me ervan. Ik kwam erachter me dat hij een wapenhandelaar was. Hij wilde dat hij zijn handel door kon zetten. Wellicht denken anderen die hier heel dichtbij staan, er het zelfde over.” Sommigen willen hun brood dus verdienen door dit soort incidenten te laten doorgaan.

Deze mensen zijn in robots veranderd. In mijn ogen, gebeuren in Istanbul dezelfde dingen. De daders van terroristische aanslagen zijn niet gek, het zijn gelovige mensen. Het zijn niet dezelfden als zij die buiten de moskee staan en het werk voorbereiden.

Wellicht heeft hij niet veel religieuze kennis. Hij moet een meester of een hodja hebben gehad die hem de opdracht heeft gegeven om bepaalde mensen te doden. Er zijn veel mensen vermoord in Turkije. Verschillende groepen hebben verschillende mensen vermoord. Op 12 maart, was iedereen betrokken bij een bloederig gevecht. Het leger greep in. Op 12 september, hadden de mensen bloed in hun ogen. Iedereen maakte elkaar af.

Het moorden was bedoeld om een bepaald doel te bereiken. Het waren allemaal terroristen; alle kampen die tegen elkaar streden bestonden uit terroristen. Maar ze hingen er een label aan. De één zei: “Ik doe dit in naam van de Islam.” De ander zei: “Ik doe dit voor mijn land en mijn volk.” Weer een ander zei: “Ik vecht tegen kapitalisme en uitbuiting.” Het waren allemaal loze uitspraken die volgens de Koran geen waarde hebben. Maar de mensen gingen door met moorden; allemaal om zogenaamd een ideaal na te jagen.

Velen zijn vermoord uit naam van deze “idealen.” Wanneer een hooggeplaatst persoon zei: “Ruim hem uit de weg,” dan gebeurde dat. Misschien was er ook sprake van dergelijke opdrachten met betrekking tot jou en mij; het lot besliste echter anders. Ik heb duidelijk het gevoel gehad dat er voor mij ook zo’n opdracht gold.

Dit waren allemaal terroristen. En niet alleen Moslims, maar iedereen deed eraan mee. Omdat iedereen het deed, werd het getolereerd. Het werd eigenlijk een gewoonte. De mensen begonnen eraan te wennen. Het doden van iemand is een slechte daad. Één van mijn beste vrienden brak eens de ruggengraat van een slang. Hij was een afgestudeerd theoloog en is nu predikant. Ik heb een maand lang niet met hem gepraat. Ik zei: “Die slang had het recht om te leven in de natuur. Wie of wat gaf jou het recht om zijn ruggengraat te breken?”

De situatie is nu zo dat, wanneer er ergens 20 mensen worden gedood door 10 personen, en dit aantal doden niet zo hoog is als verwacht, we zeggen: “Dat is goed, er zijn niet veel mensen omgekomen.” Dit soort geweld wordt geaccepteerd. “Maar goed dat het niet meer dan 20 mensen waren,” zeggen we. Dit betekent dat het geaccepteerd wordt door de maatschappij.

Onderwijs kan een dergelijke situatie doorbreken en voorkomen.

Ze overdrijven. Er bestaat een geneesmiddel; onderwijs op dit gebied. Er moet geleerd worden dat Moslims geen terroristen kunnen zijn. Waarom dit uitgelegd moet worden? Als je iets doet wat slecht is, als is het iets heel kleins, dan zul je hiervoor boeten.

Het doden van een man is heel erg. In de Koran staat dat het doden van één persoon gelijk is aan het doden van iedereen. lbn Abbas zegt dat iemand die een moord pleegt, voorgoed in de hel zal blijven. Dit oordeel geldt ook voor de ongelovigen.

Dit betekent dat een moordenaar hetzelfde lot wacht als een ongelovige. Ofwel; een moordenaar is gelijk aan een atheïst, en iemand die Allah en de Profeet niet accepteert. Als dit de basis vormt voor een religie, dan zou dit deel moeten uitmaken van het onderwijs. Dit is helaas niet het geval.

Na 11 september, zagen we dat Moslims de neiging hebben om theorieën nog complexer te maken. Zijn het altijd de “anderen” die schuldig zijn? Waarom is er geen spoor van zelfkritiek in de Islam?

Zelfkritiek heeft wel degelijk een plek in de Islam. Alles wordt aan kritiek onderworpen door Moslims, behalve de heilige boodschappen.

Ik ben niet van mening dat dergelijke zelfkritiek in anderen wel bestaat. Kalief Omer vertegenwoordigt bijvoorbeeld de Islam. Wanneer hij een preek houdt in de minbar (preekstoel), maakt een vrouw bezwaar en zegt: “Dit heb je verkeerd gezegd. Zo zou het gezegd moeten worden.”

Een legercommandant zegt dat hij op een bepaalde manier is behandeld. Een onbekende soldaat zegt tegen hem: “Mijnheer, wat u doet is rebels. Als het niet klopt wat u doet, dan doen wij u dit aan.”

Geleerden en theologen hebben ontelbare discussies en meningsverschillen gehad over de Islam. Iedereen had kritiek op de ander met betrekking tot de Islam. Deze kritiek is steeds relatief tolerant ontvangen. Ghazali schreef bijvoorbeeld een tahafut (kritiek op de onsamenhangende theorie van filosofen). Iemand anders diende hem vervolgens van repliek. Indien er destijds sprake was geweest van een Islamitische staat, dan zouden deze mensen zijn gestraft. Er leven vele verschillende ideeën.

Er Is Vandaag de Dag Geen Sprake van een Islamitische Wereld

22 Maart 2004

Na vijf jaar in de V.S. gewoond te hebben en te hebben geleden onder een slechte gezondheid, verbrak Fethullah Gülen zijn stilzwijgen door toe te stemmen met een interview met Nuriye Akman. Gülen gaf zijn mening over de ontwikkelingen in Turkije en de wereld, en ging in op alle beschuldigingen tegen hem. Verder vertelde hij over zijn jarenlange verlangen naar huis, en merkte hierbij op dat deze laatste vijf jaar misschien wel de pijnlijkste jaren van zijn leven zijn geweest.

Als medewerker van de krant Sabah, interviewde ik Fethullah Gülen 10 jaar geleden in Izmir. Dit was een keerpunt; het was de eerste keer dat hij zijn visies deelde met een journalist, een buitenstaander. Hij maakte duidelijk wie hij was en wat hij wilde doen. 10 Jaar later, nu in Amerika, had ik de kans om hem te interviewen als medewerker van de krant Zaman. Ik heb het over een kans want, net als al mijn collega’s, vroeg ik me af hoe hij leeft in de V.S. en hoe zijn langdurige scheiding van zijn moederland zich weerspiegelt in zijn gevoelens en gedachten, en wanneer hij naar Turkij terug zal keren. Ik wilde heel graag de eerste journalist zijn die zijn onthullingen mocht overbrengen. Ik voel me gezegend dat ik getuige heb mogen zijn van dit expatriëringsproces.

Ik zal beginnen met het onderwerp waar zijn volgers en tegenstanders het meest nieuwsgierig naar zijn: Waar en hoe leeft hij?

Hij woont in een klein dorp, in een huis waarvan zijn nicht eigenaresse is, in een klein bos met pijnbomen, kastanjebomen, jeneverbessen en eikenbomen. Deze plek heeft veel weg van de plek die Yahya Kemal beschrijft in zijn gedichten; een plek die de ziel tot rust brengt onder koele cipressen, ver weg van de mensenmenigte. Een plek waar je niet hoeft te kijken hoe laat het is, omdat je de tijd hebt, en waar hij af en toe wordt bezocht door andere Turken die in Amerika wonen. Het geluid van de vleugels van zwermen vogels die haastig wegvliegen, vullen de dag. De maan en de sterren schijnen in al hun grootsheid in een hemel die vrij is van de vervuiling van kunstmatig licht. Het wemelt er van de eekhoorns en de herten.

Maar, als je denkt dat Fethullah Gülen lange wandelingen maakt in het bos en vreugdevol toekijkt hoe een bruisend beekje een klein meer instroomt, dan heb je het mis. Hij komt zijn kamer alleen uit om te bidden en te eten. Hij heeft de afgelopen vijf jaar nog geen vijf stappen in de tuin gezet, laat staan in het bos.

“Maar waarom,” zul je denken. Van diabetes tot een hartaandoening, van een hoge bloeddruk tot een te hoog cholesterolgehalte; veel fysieke ongemakken zijn natuurlijk een deel van de oorzaak. Het echte antwoord ligt, mijns inziens, echter verborgen in zijn ziel. Tijdens dit interview laat hij daar af en toe een stukje van los.

Ik heb gezien hoe zeer de problemen met zijn gezondheid, welke ieder ander nauwelijks het hoofd zou kunnen bieden, hem verzwakten. Zijn toestand ging op en neer. Hoewel zijn ogen zijn pijn verrieden, achtte hij het onbeleefd om erover te klagen, en beantwoordde hij mijn vele vragen tot in detail. Toen zijn arts zag dat hij (Gülen) niet verder kon gaan vanwege zijn stijgende bloeddruk, koorts, hoofdpijn en zijn onvermogen om ook nog maar een woord uit te brengen, eiste hij een pauze en maande Gülen tot rust. Ik was kwaad op mezelf dat ik hem pushte om met mij te praten terwijl hij nog niet volledig was hersteld van de hartoperatie die hij kort hiervoor had ondergaan. Mijn professionele opwinding won het echter en ik zei: “Oké, dat was het voor vandaag, maar laten we het morgen voortzetten.” Zijn antwoord was: “Als ik“dan nog niet dood ben.”

Ondanks het feit dat hij impliceerde dat ik de boel op de spits dreef, was mijn ego niet bereid om ernaar te luisteren.

Daarom moet ik erbij zeggen dat niemand zich zou moeten laten verwarren door zijn fiere houding en zijn stoere kledij op zijn foto’s.

Ik wil hem danken voor het feit dat hij mij niet heeft teleurgesteld, al voelde hij dat de timing niet goed was om zijn ideeën uit te spreken. Ik ben getuige geweest van een peptalk die hij aan zijn gasten gaf op een dag waarop hij zich goed voelde. Dit was de eerste keer dat ik naar één van zijn peptalks luisterde. De preek werd gekleurd door een combinatie van het Soefisme, van geschiedenis, aardrijkskunde, politiek en literatuur, en was gericht aan zowel het hart als de geest. Hierdoor kreeg het publiek de mogelijkheid om zowel wat betreft bewustzijn als het intellect, evenredig te groeien. Ik denk dat hij in staat was om zo vloeiend te spreken doordat hij zijn verbouwereerdheid over de manier waarop hij behandeld was, in toom kon houden.

Mijn verzoek om een kijkje in zijn kamer te nemen, werd gehonoreerd. Een tweepersoonsbed met daarover een sprei met eenvoudige, kleurrijke stukjes stof erop genaaid. Een loopband in de hoek van de kamer. Verder waren alle objecten in de kamer cadeaus met een symbolische waarde. De aarde afkomstig uit verschillende regio’s uit Turkije, bewaard in potjes of plastic zakjes, dienden om het verlangen naar zijn thuisland te verzachten.

Het is vijf jaar geleden dat u naar Amerika kwam, nietwaar?

Op 22 maart (vandaag) is het precies vijf jaar geleden.

Hoe was het vijf jaar geleden met Fethullah Gulen Hodjaefendi, en hoe is het nu met hem?

Er is zoveel tijd verstreken, en dit heeft natuurlijk invloed gehad op mij. Wat mijn karakter betreft, kan ik niet zeggen dat ik veel veranderd ben. Ik heb echter andere dingen gezien en gehoord. Er zijn dagen geweest dat ik ben afgedaald naar gayyas (een put in de hel). Ik heb me gedeisd gehouden.

De afgelopen vijf jaar zijn waarschijnlijk de pijnlijkste jaren uit mijn leven geweest. Ook ben ik bijna zes jaar lang, ongegrond, streng in de gaten gehouden. Uiteindelijk werd ik vrijgesproken. Sinds 27 mei hebben meerdere mensen herhaaldelijk op de knoppen gedrukt, waarvan de reden mij soms wel en soms niet bekend was, en sommigen hebben actie ondernomen. Ik ben nu 66 jaar, en mijn leven is al zo sinds ik 20 was. Dit was het pijnlijkst van alles. Ik ben op een bepaalde manier namelijk overgevoelig. Ik ben zo gevoelig, bijna tegen het hysterische aan. Ik krijg het gevoel dat ik ontrouw ben als ik niet terugkeer naar een plek waar ik een kopje koffie heb gedronken. Zo heb ik ook het gevoel dat ik niet loyaal ben jegens een bepaalde weg die ik eerder insloeg, indien ik niet naar deze weg terugkeer. In mijn kamer bewaar ik de aarde uit 50 verschillende regio’s van Turkije. Ik bewaar deze stukjes aarde als waren ze de aarde van Kabah. Ik kijk ernaar en put hier troost uit. Aan de andere kant, lijd ik alsof iemand gloeiende kolen tegen mijn borst aandrukt, en klem ik mijn kaken op elkaar om niemand te provoceren.

Wat heeft deze periode u gebracht, en wat heeft ze van u afgenomen? Op welke manier heeft het uw gezondheid en uw psyche beïnvloed?

Aan één verhaal zitten altijd twee kanten. Ik ben hier vooral naartoe gekomen om mezelf te laten behandelen. Dhr. Sadi in de Mayo Kliniek is afkomstig uit de Krim. Hij reisde op en neer naar Turkije. Ze kwamen hier naartoe met een delegatie van de raad van bestuur. Ze wilden mijn gezondheid onderzoeken. De andere kant van het verhaal is, dat er veel druk werd uitgeoefend. Er werd heel veel geroddeld. Aan de ene kant waren er leuke dingen. Zo drong de tolerantie bijvoorbeeld door tot de hogere kringen in Turkije; er was sprake van meer respect, en zelfs van tolerantie als deel van de cultuur. Aan de andere kant waren er veel mensen die er, om de één of andere reden, enorm geïrriteerd van raakten. Mijn hart verkeerde in een slechte toestand. Mijn diabetes verslechterde. Zelfs mijn cholesterolgehalte kregen ze niet onder controle. Ik ging naar de Mayo kliniek. Mijn plan was om daar enkele dagen te blijven, en vervolgens terug te keren. Enkele dagen werden enkele maanden. Men zei dat terugkeren, gezien de gebeurtenissen, slecht zou zijn voor mijn gezondheid. Ik probeerde onder behandeling te blijven. Ik had osteoporosis. Ik ging vaak naar het ziekenhuis voor mijn hart. Ik ging wel 20 keer het ziekenhuis in. Ik ging nergens anders naartoe. Ik ben hier nog zieker geworden; deels door het verdriet, deels door de zorgen. Deze plek bereikte de krant niet en ik luisterde niet naar de radio. Ik voelde me hier iets meer op mijn gemak. Ik was verlost van de hele toestand om mij heen. Het verlangen naar Turkije brandt echter diep binnen in mij.

Geen Islamitische wereld maar individuele Islam

De Islamieten hebben jarenlang gezegd: “De Islam gaat niet akkoord met terreur.” Toen vonden de gebeurtenissen van 11 september echter plaats. Daarna volgden de bombardementen in vele landen, waaronder Turkije. Er werd ontdekt dat de daders zich onder ons bevonden. Is het, meer dan wat ook, niet hoog tijd om in opstand te komen?

Je hebt helemaal gelijk. De Islam wordt helemaal verkeerd begrepen. De Moslims zouden moeten zeggen: “In de echte islam, bestaat terreur niet.” Want, in de Islam staat het vermoorden van iemand gelijk aan qufr (het niet geloven in Allah). Je mag niemand doden. Je hebt geen recht om onschuldige mensen kwaad te doen, zelfs niet in tijd van oorlog. Over dit onderwerp kan niemand fatwa (een rechtsgeldig richtlijn, bepaald door een specialist in religieus recht, over een specifiek onderwerp) geven. Niemand heeft het recht een suïcidale bommenwerper te zijn. Niemand heeft het recht om een menigte in te rennen met bommen vastgemaakt aan zijn lichaam. Ongeacht de religie van deze menigte; het is in religieus opzicht niet toegestaan. Zelfs in perioden van oorlog, waarin de orde doorgaans niet wordt gehandhaafd, is het niet toegestaan. Er wordt gezegd: “Doe kinderen en mensen die naar kerken gaan, geen kwaad.” Niet eenmaal is dit gezegd, maar keer op keer, op keer. Wat onze Meester (De profeet Mohammed) zei, zei Ebu Bekir, en wat Ebu bekir zei, zei ook Omer, en wat hij zei, werd later ook door Salahaddin Eyubi, Alparslan en Kilicarslan gezegd. Fatih (Mehmet De Veroveraar) zei hetzelfde. Constantinopel, waar een ongeordende drukte heerste, werd Istanbul. Dit betekende dat de Grieken niet aan de Armeniërs zaten, en de Armeniërs niet aan de Grieken. Ook de Moslims deden hen geen kwaad. Na de verovering van Istanbul, hing er een enorme poster van Fatih in de Patriarchaat. Fatih riep de Patriarch bij zich en gaf hem de sleutel. Ze (van het Patriarchaat) herinneren zich hem met respect. Nu, zoals met heel veel dingen het geval is, is er een gebrek aan begrip van de Islam. De Islam heeft altijd respect gehad voor verschillende ideeën.

Ik vind het spijtig te moeten bekennen dat er in de Islamitische wereld hodja’s en onvolwassen Moslims zijn die geen ander wapen tot hun beschikking hebben. De Islam is een religie, en zou op een rechtvaardige manier gepraktiseerd moeten worden. Het is absoluut niet juist om de Islam onder valse voorwendselen te gebruiken. Het doel dient rechtvaardig te zijn, dus dienen alle middelen om dat doel te bereiken ook rechtvaardig te zijn. Vanuit dit perspectief kan iemand niet naar de hemel gaan door iemand anders te doden. Een Moslim kan niet zeggen: “Ik vermoord iemand, en zal vervolgens naar de hemel gaan. Acceptatie door Allah kan niet worden verdiend door het doden van mensen. Twee van de belangrijkste doelen van voor een Moslim zijn, acceptatie van God, en het verkondigen van de naam van de Almachtige Allah.

Is dit hun logica: oorlog gebruiken om doelen te bereiken? Overal is nu strijd. Zien zij dit ook als oorlog? Denken ze dat er voor hen een poort zal opengaan, waardoor ze naar de hemel kunnen gaan?

De regels van de Islam zijn duidelijk. Individuen kunnen geen oorlog beginnen, net zo min als een groep of een organisatie. Oorlog wordt verklaard door de staat. Je kunt geen oorlog verklaren zonder een president of een leger. Nu vormt iemand een oorlogsfront door, vergeef me mijn taalgebruik, een paar rovers om zich heen te verzamelen. Denk aan Turkije. Er zijn mensen met een sterke wil. Er kan een oorlog worden ontketend, alleen al op grond van verschillende ideeën. Iemand kan zeggen: “Ik verklaar de oorlog aan die en die.” Over iemand die een tolerante houding aanneemt jegens het Christendom, kan worden gezegd: “Hij steunt het Christendom en verzwakt de islam; we moeten hem de oorlog verklaren, hij moet worden vermoord,” en vervolgens wordt hem de oorlog verklaard. Zo gemakkelijk gaat dat niet. Indien de staat geen oorlog verklaart, kan men geen oorlog voeren. Wie dit doet, al zijn het de wetenschappers op wie ik gesteld ben, gaat in tegen de ziel van de Islam. De regels omtrent vrede en oorlog liggen vast in de Islam.

Indien het indruist tegen de ziel van de Islam, waarom is de Islamitische wereld dan zo?

Volgens mij bestaat er niet zoiets als de Islamitische wereld. Er zijn plaatsen waar Moslims wonen; op sommige plekken veel, op andere weinig. Dat is de Islamitische cultuur. Sommige Moslims hebben de Islam aangepast aan hun eigen ideeën. Hiermee verwijs ik niet naar radicale, extremistische Moslims. Men dient op een rechtvaardige manier te geloven, met gerechtvaardigde overtuigingen. Er kan niet gezegd worden dat gemeenschappen met dergelijke ideeën en filosofieën niet bestaan. Doen we dat wel, dan maken we de Islam zwart. Indien we zeggen dat de Islam niet bestaat, dan maken we mensen zwart. Ik onderschat de bijdrage die de Moslims leveren aan het evenwicht van de wereld niet. Die logica zie ik niet bij bestuurders. De Islamitische wereld is behoorlijk onwetend, ondanks een verlichting van de regels die tegenwoordig aan de orde is. We zien dit terug in Hajj. Je ziet het terug in hun bijeenkomsten en comités. Je ziet het in hun parlementen op de televisie. Er is sprake van een grote ongelijkheid wat betreft dit onderwerp. Ze kunnen de problemen van de wereld niet oplossen. Misschien is dit in de toekomst wel mogelijk.

De term “Islamitische Wereld” zou dus niet gebruikt moeten worden?

Een dergelijk wereld bestaat niet. De Islam is individueel. Moslims wonen verspreid in de wereld. Ik zie persoonlijk niet iets wat lijkt op een florerend bestaan van Moslims. Als Moslims, in contact met anderen om zo een eenheid te vormen, veelvoorkomende problemen oplossen, het universum nauwkeurig bestuderen en interpreteren met hulp van de Koran, projecten genereren voor de toekomst, hun plek bepalen voor de toekomst, niet bestaan, dan is er volgens mij geen sprake van een Islamitische Wereld. Omdat er geen Islamitische wereld is, doet iedereen maar wat hij denkt dat goed is. Het is zelfs zo dat er Moslims zijn met hun eigen waarheid over de Islam. Het is niet zo dat er vanzelf eensgezindheid is ontstaan over een Islamitisch concept; grote Islamitische geleerden zijn tot overeenkomst gekomen over een onderwerp, sterk geleid door interpretatie van de Koran, en die is vele malen getest. Je kunt wel zeggen dat er een Islamitische cultuur is die dominant is.

Misschien is het wel altijd zo geweest, en zal het altijd zo blijven; tot aan het einde van de wereld.

Het is zo sinds de 5e A.H. het begon met het Abbasid Tijdperk of met de verschijning van de Seljuks. Het werd versterkt na de verovering van Istanbul. Deze periode komt voort uit de wil van Allah. In de perioden die volgden, werden deuren naar nieuwe interpretaties gesloten. De horizon met betrekking tot ideeën werd kleiner. De breedte in de ziel van de Islam, versmalde. Er staan steeds meer gewetenloze mensen op in de Islamitische wereld. Mensen die lichtgeraakt zijn. Mensen die anderen niet kunnen accepteren. Mensen die zichzelf niet kunnen openen naar iedereen. Deze versmalling werd ook gemerkt in de huizen van de derwisjen. Het is triest dat het zelfs doorsijpelde in de madrasa’s (scholen voor theologie). En dit alles vereist natuurlijk herzienings- en herstelwerkzaamheden van mensen die uitblinken op hun gebied.

Je zou denken dat de afschaffing ervan uiteindelijk misschien maar beter was.

Afschaffing was hun straf van Allah.

Fethullah verkeert in ernstige gezondheidsproblemen. Toen hij de vragen van Nuriye Akman beantwoordde, werd hij af en toe ziek, en de pijn was van zijn gezicht af te lezen. Er waren momenten dat hij niet door kon gaan met het interview, en moest pauzeren. Hij vertelde dat hij het verlangen naar zijn thuisland verzacht door te kijken naar de aarde die hij uit 50 verschillende regio’s van Turkije heeft meegenomen. Hij acht het nog geen tijd om terug te keren naar Turkije. Wanneer er gevraagd wordt naar de reden hiervoor, zegt hij: “Ik word nog steeds behandeld. Ik wil niet van alles oprakelen met mijn terugkeer.”

Read more:
Fethullah Gülens reactie op 9/11

Op 12 september 2001 plaatste Fethullah Gülen onderstaande bericht in The Washington Post: Ik wil graag benadrukken dat iedere terroristische...

Close